3 ปี มหิดลวิทยานุสรณ์

รู้สึกแก่ขึ้นมาเลยเวลาเขียน 555 ตอนที่เขียน 2 ปี มหิดลวิทยานุสรณ์นี่ก็เมื่อตอนอยู่ ม.6 ตอนนี้ก็จบล่ะ แถมรอบก่อนแม่งเขียนไม่ละเอียดเลย มา! รอบนี้เอาใหม่ เผาแม่งให้หมดเลย lel

Disclaimer

คอนเทนต์ที่จะอ่านข้างล่างนี้มีเนื้อหาบางอย่างหยาบคายบ้างขึ้นอยู่กับอารมณ์ตอนเขียนตอนนั้น

โรงเรียนของเราน่าอยู่

เริ่มด้วยพาทัวร์รอบ รร. ก่อนล่ะกัน เริ่มด้วยที่แรกที่น่าสับสนที่สุดคือตึกเรียนสวยๆด้านหน้า รร. ประเด็นคือไม่ใช่เว้ยนั่นมันเป็นหอพักชาย (อาคาร 9)

คราวนี้ก็สงสัยกันต่อว่า...ฮะ! มันอยู่กันเยอะขนาดนั้นเลย? คำตอบคือ

ใช่! อัตราส่วนผู้ชาย:ผู้หญิงคือ 2:1 พดง่ายๆคือสวรรค์ฮาเรมของผู้หญิงดีๆนั่นเอง

นี่หอพักหญิงจะมีอยู่ 2 ตึกคือ อาคาร 8 และ อาคาร 9

ถ่ายได้ระยะแค่นี้ กลัวโดยอาจารย์หอพักไล่ 555

ซึ่ง...การอยู่หอพักเป็นยังไง ก็จะบอกว่าอยู่ที่นี่ก็โอเคฝึกทักษะชีวิตตัวเองไปเรื่อยๆระหว่างเรียน เพราะเราจะต้องทำอะไรเองเกือบหมด (ก็ไม่หมดหรอก) บวกกับอยู่กับรูมเมท (หอชายห้องนึงมี 4 คน หอหญิง 6 คน แต่พอเฉลี่ยพื้นที่ว่างแล้วหอหญิงกว้างกว่าอีก อย่างโกง) ก็สามารถช่วยเหลือพึ่งพากันได้

คราวนี้ต่อมาก็จะเป็นตึกที่เราจะไปเรียนกับคือ อาคาร 1,2 และ 3

แล้วเห็นอะไรมั้ย สีน้ำเงินๆ เท่ๆตรงกลาง นั่นคือห้องสมุด รร. ชื่อเต็มมันคือ Academic Resource Center เป็นแหล่งอ่านหนังสือชั้นดี หนังสือเพียบ บรรยากาศน่าอ่าน แค่ชั้น 1 นะ เพราะชั้น 2 จะมีโซนคอมพิวเตอร์ให้ใช้ซึ่งมันก็เสียงดังม๊ากกกกกกกกก อาจารย์ขึ้นมาเตือนตลอด

แล้วจะมีโซนที่นักเรียนชอบเรียกกันว่า ตึกชีส ซึ่งจะอยู่ติดกับห้องสมุดเลย ทำไมต้องชีส? ดูรูปเอาล่ะกัน

ปิ้งป่อง~ หิวแล้วว ไปโรงอาหารสิปัดโธ่

แล้วจะบอกว่าด้านบนโรงอาหารมีห้องประชุมด้วยนะแกร ห้องชื่อว่า ห้องประชุมพระอุบาลีคุณูปมาจารย์ เอาไว้ทำกิจกรรมต่างๆ เช่น ฟังบรรยายธรรม ประชุมหอพัก รวมถึงทำกิจกรรม PRE-MWITS ที่นั่น

คราวนี้ก็มาต่อที่โรงยิมเวลาตัวเองอ้วนก็มาที่นี่เพื่อลดน้ำหนัก มีทั้งสนามแบต (กว้างมากกก ที่ไม่เคยพอ 5555555) ห้องฟิตเนส ห้องสควอช และที่เด็ดสุดคือสนามบาส ใหญ่เอาเรื่อง (แต่ตอนกลางวันนี่คือเตาอบขนาดใหญ่ มีกระจกแต่ก็ยังร้อน 555)

ย้อนไปด้านหน้าโรงเรียนก็จะเป็นสนามบอล (ที่ไม่เคยใช้เพราะเล่นบอลไม่เป็น) ลู่วิ่ง สนามเปตอง และแสตนด์กีฬาสี

ซึ่งสถานที่คร่าวๆก็มีประมาณนี้ คราวนี้มาต่อที่ชีวิตเรียน~~อันแสนบัดซบ~~

มัธยมศึกษาปีที่ 4

เป็นชีวิตที่เรียกได้ว่าใหม่กับทุกอย่างคือ

• อยู่กับรูมเมทเป็นครั้งแรก
• ซักผ้า ตากผ้า จัดตารางงาน...ทุกอย่างทำเองหมด

มันก็จะรวนนิดหน่อยในช่วงเทอมแรก เพราะจะเจออะไรหลายอย่างที่ Unexpected เยอะมาก บวกกับตอน ม.ต้นที่เรียนคืออ่านหนังสือไป จำส่วนนั้นไปสอบ แต่คราวนี้ที่นี่ไม่ใช่เว้ย! ข้อเขียนเพียวๆ แถมต้องเอาความรู้ไปประยุกต์ แล้วชีวิตก็... ~~HOLY FUCKING SHIT~~ ตั้งแต่ตอนนั้น แต่เอาจริงๆถ้าเตรียมตัวมาดีไม่เป็นแบบนี้หรอก

อันนี้ก็มีเรื่องพีคอยู่อย่างนึงคือสอบวิชาดาราศาสตร์ตอน Mid-term อ่านคำนวณไปสอบ มันออกทฤษฏี ...เอาใหม่ตอนสอบไฟนอลอ่านทฤษฏีไป แม่งออกคำนวณ เกรดร่วงไปค่ะ 555555555

อ่า ก็ช่างมันไป มาถึงเทอมที่ 2 ก็เริ่มต้นด้วยกิจกรรม ศรีตรังเกมส์ ซึ่งชาวบ้านเรียกกันว่า กีฬาสี ก็สมัครเข้าไปเป็นนักกีฬาเปตอง สนุกๆดี แต่ไม่สนุกที่รุ่นพี่แม่งซ้อมเอา บ่นเอา ด่าเอา แบบ...เชี่ย ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยหรอ นั่งฟังบ่นไม่พอนะ ตอนกลางคืนเนี่ยน่ากลัวสุดเพราะยุงมันเยอะ แต่พอถึงวันงานกัฬาสีก็สนุกมาก มีทั้งละคร บอล เชียร์หลีดเดอร์ให้ดู (อาหารฟรีเต็มไปหมด วู้วววววววววววววววว) หลังเลิกงานกีฬาสีปุ๊ปก็ได้รู้สึกถึงความแสบผิวที่หลังคอทันที ก็ได้พบว่า...ผิวไหม้ อีสัสสสสสสส นั่งบนแสตนด์ตากแดดจนไหม้ ดังนั้นก็แนะนำว่าให้ทาครีมกันแดดก่อนขึ้นไปให้ดีเพราะ แดดศาลายาร้อนมากกกกก

คราวนี้แหล่จุดเด็ดเลยคือหลังกีฬาสีจบปุ๊ปนั่นแหล่ ขอต้อนรับเข้าสู่ฤดูปั่นการบ้าน ปั่นๆไปจ่ะ ปั่นเสร็จแล้วอย่าลืมอ่านหนังสือเตรียมสอบ Mid-term ด้วยนะจ่ะ

ต่อมาหลัง Mid-term ก็เข้าสู่ช่วงเตรียมกิจกรรม PRE-MWITS โดยผมก็ได้เข้าไปทำงานในฝ่ายโปรแกรม

ถ้าหากสนใจ source code ก็สามารถเข้าไปดูได้ที่นี่ ก็สนุกๆเรื่อยๆ และจุดที่เกลียดที่สุดเลยแบบไม่เคยลืมออกจากหัวเลยคือ ตอนคืนแรกของวัน PRE-MWITS อ่ะหลังน้องขึ้นไปนอนกันแล้วอย่างมีความสุข พวก ม.4 ก็เรียกไปรวมกันที่ใต้หอพัก ทำไม? แม่ง รุ่นพี่นี่ขึ้นมาด่าเป็นรายบุคคลเลย หลายเคสมากแบบ ไม่ตั้งใจกันเลย ไม่ดูแลน้องเลย ดูสิ!มีน้องแอบหนีออกไปนอกโรงเรียน ในใจก็คิดว่า "อีเฮี้ยนี่กูลงทุนกับการเขียนเกมให้น้องเล่นทุกวัน 1 เดือนเต็มๆไม่เว้นสักกะวัน เสียแรง เสียเวลาเพื่อทำให้มันออกมาดูดีที่สุด เก็บทุกรายละเอียด แล้วดูสุดท้ายที่ได้สิแม่งคือ ด่าแบบนี้มันไม่เพิ่มกำลังใจเลยเว้ย มันเรียกว่าตัดกำลังเลยมากกว่า" แล้วหลังจากฟังพี่ด่าเสร็จก็รวมกลุ่มกับเพื่อนที่ทำโปรแกรมด้วยกันว่า มาแกล้งทำให้เกมมันหลุด balance กันดีกว่า ผลออกมาก็เกมหลุด balance แบบหลุดไปเลยโดยสิ้นเชิง ซึ่งก็ล้างแค้นได้สะใจอยู่ หลังจบงาน PRE-MWITS นะ อย่าให้บอกพวกรุ่นพี่ที่ออกมาด่าวันนั้นอ่ะนะ กลับมาเป็นมนุษย์แบบเดิมเลย พูดสุภาพมากกกกกกกกกกกก จนตกใจ ก็...ช่างมันเหอะ รีบอ่านเตรียมสอบต่อ

มัธยมศึกษาปีที่ 5

ช่วงที่ชีวิตหลุดออกจากจุดสมดุล ไปสู่ Panic mode

เรื่องเรียนขอไม่พูดไม่งั้นหลุดไปยาวถึงดาวอังคาร

บอกให้ได้ว่าช่วงชีวิต ม.5 เป็นช่วงที่มีกิจกรรมต้องทำมากที่สุดแล้วในตลอดการเรียน 3 ปี ต้องจัดสรรเวลาให้ดีมากๆ เพราะถ้าจัดผิดวันเดียวนี่ล้มระนาวแน่นอน

คาบเรียนก็ได้ลองของเล่นเยอะกว่าเดิม อย่างเช่นในวิชาไฟฟ้านี่ก็ได้จับของเล่นแพงๆ

ถ้าถามว่าอะไรเด่นสุดเลยคือ กิจกรรมโครงงานวิทยาศาสตร์ เพราะกิจกรรมเนี่ยเป็นสิ่งที่มีอยู่ในหลักสูตรหลักของ รร. คือต้องผ่านให้ได้ไม่ผ่านก็ต้องทำตอน ม.6 ต่อเพราะบังคับเอาไว้ว่าจะต้องผ่าน (ง่ายๆคือ ไม่ผ่านไม่จบ รร. นี้) ไปลงโครงงานที่สาขาคอมพิวเตอร์ ทำตัว Machine Learning ไว้ใช้ระบุชื่อ species ของต้นกล้วยไม้จากภาพถ่าย เอาไปแข่ง NSC 2017 แล้วก็จบด้วยการที่ได้รางวัลที่ 2 ระดับประเทศในหมวดโปรแกรมประยุกต์

ส่วนของนอกเรื่องก็จะมีไปเปิดโลกทัศน์ทางด้าน Programming ใหม่หมดเลยตั้งแต่ไปเข้าร่วมงาน Google I/O Extended Bangkok 2016 ปีนั้นอ่ะทำให้รู้เลยว่าความรู้คอมที่มีอยู่ในหัวอ่ะ ไม่พอแน่ๆ ก็คุ้ยๆอยู่ตลอดมาถึงทุกวันนี้

อันนี้เป็นภาพจากงาน Google I/O Extended Bangkok 2017 นะ หาของปี 2016 ไม่เจอ

แล้วระหว่างช่วง ม.5 ก็เก็บ skill และลองเล่นท่ายากมาเยอะด้วย เช่น เอา Router ที่ไม่ได้ใช้แล้วมาแก้ Firmware ใหม่หมดแล้วให้กลายเป็นแหล่งรวมไฟล์ Private และแชทส่วนตัว

มัธยมศึกษาปีที่ 6

อ่าาาาา ช่วงที่อ่านเตรียมสอบ GAT/PAT และก็แจ็กพอตแตกได้ใช้ระบบ TCAS เป็นปีแรก วันๆที่เห็นนี่คือคาบว่าง ตอนเย็นเพื่อนๆอ่านหนังสือกันเต็มไปหมด วันหยุดก็ไม่เว้นไปเรียนแถบสยาม พญาไทพวก ~~OnDemand~~ ~~Enconcept~~ ~~อ.อุ๊~~ อะไรไม่รู้เต็มไปหมด แต่ในใจเราคือไม่อยากไปทางหมดอะไรนี่อยู่แล้ว เพราะหลังมาเจอกับความจริงของวิชาวิทยาศาสตร์ที่นี่ มันเป็นประตูสู่นรกเว้ย! ไม่ใช่ทางเลย ดีไม่ดีเรียนไปเครียดไปด้วยซ้ำ เลยคิดว่าไปทางคอมดีกว่าก็ไปลงตัวอยู่ที่ MUICT (Faculty of Information Communication and Technology, Mahidol University) ด้วยที่ว่าเป็นคณะหลักสูตรอินเตอร์ ติดศาลายา และชอบบรรยากาศมหาลัย (อีกอย่างก็ห่างจากแหล่งเผาตังด้วย) ตัวเองก็รู้ทุกอย่างแหล่ว่าต้องทำยังไงแต่สุดท้ายแม่ก็บังคบให้ลงเรียนเลข PAT1 ของ ~~The Tutor~~ ซะงั้นก็บอกไปว่าไม่ต้องลง จะลงทำไมแต่ก็โดนปัด...เรียบร้อย เสียไป 6800++ THB แล้วก็เรียนไปแบบงั้นๆ

ต่อด้วยการสมัครเข้า ICT รอบที่สมัครไปคือรอบ Portfolio แจ้งก่อนตรงนี้เลย คือรอบ Portfolio นี้เป็นรอบของคณะกันเอง ช่วงนั้น TCAS ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ ก็ไปสัมภาษณ์ที่คณะระหว่างรอที่หน้าห้องสัมภาษณ์ก็แบบเห็นหน้าแต่ละคนออกมาจากห้องนี่ซีดทุกคน ตัดภาพมาอีกห้องนึงที่ออกมาหน้ายิ้มแย้ม เรานี่ก็กลัวล่ะว่าจะได้เจออะไรว่ะเนี่ย แต่พอเข้าไปก็ไม่เห็นมีอะไรเลย คุยสัมภาษณ์กับเค้าเป็นภาษาอังกฤษ เอาจริงๆตอนนั้นไม่ใช่สัมภาษณ์ด้วยซ้ำ เหมือนคุยเล่นเป็นกันเองเลย แล้วสัปดาห์ถัดจากนั้นก็มาสอบไฟนอลเทอม 1 แล้วช่วงระหว่างวันสอบก็มีเมลเข้ามาบอกง่ายๆว่า 'ประกาศผลแล้วนะจ่ะ' แล้วก็ติดจร้าาาาา สบายว่างงานไปอีกปีนึงเต็มๆ

ได้ที่เรียนก่อนระบบ TCAS อ่ะ โหดสัส 555555555

ส่วนเรื่องเรียนที่จำได้คาใจเลยก็คือวิชาฟิสิกส์ ด้วยที่ว่ามันยากอยู่แล้ว ตัวเราเองพยายามจะเข้าใจก็ไม่เข้าใจสักที มาเจอกับครูที่สอนแบบให้เข้าใจ จู่ๆก็ถามแบบ 'ทำไมอย่างงั้นถึงเป็นอย่างงี้ได้' แล้วริฟฟี่จะไปตรัสรู้มั้ยยยย แล้ว ม.6 ก็มาเจอกับ Modern Physics อีกนี่เหมือนกับฆ่าตัวตายแบบเป็นๆอยู่อ่ะ แล้วจบด้วยตกวิชาฟิสิกส์ด้วยเกรด 1.0 แล้วต้องมาซ่อมตอนเทอม 2 แล้ว แม่งอย่าให้บอกเลยนะ ระหว่างซ่อมเนี่ยจู่ๆอาจารย์เค้าก็ไปเล่าเรื่องให้ครูอีกคนฟัง (brainwashing) แล้วครูคนนั้นก็นินทาเค้าแบบได้ยินชัดเหี้ยๆเลยว่า 'เด็กแบบนี้จะไปทำอะไรได้' หลังจากนั้นแหล่ปฏิญาณตนเลยว่าจะขอเกลียดวิชาฟิสิกส์ไปตลอดกาล

ตัดภาพมาช่วงเทอม 2 มันว่างมากกกกกก แบบว้าเหว่เลย ไม่รู้จะทำอะไรเลย ไปเข้าแข่ง NSC 2018 ต่ออีกปีนึง เข้าร่วมกิจกรรม Developer Fest หลายๆที่บ่อยๆ เช่น Google I/O Extended Bangkok 2017, Code Mania, Progressive Web Apps Hackathon, Facebook Developer Circles Bangkok สนุกที่สุดในชีวิตแล้ว ได้ไปแลกเปลี่ยนความรู้ ทำความรู้จักกับอีกหลายๆคน ได้เพื่อนมาเพียบจากงาน

ชีวิตก่อนจบแบบ Official

แน่นอนจะมีวันรับใบจบ ม.6 ทุกโรงเรียนที่เรียกว่า วันเกียรติยศ แล้วคราวนี้โครงงานเค้าที่เอาไปแข่ง NSC19 ได้รับคัดเลือกเป็นโครงงานดีเด่นพร้อมกันทั้งทีม 3 คน แต่คราวนี้เหตุกลับแปรผันอย่างกระทันหัน แทนที่จะได้กัน 3 คน กลับได้แค่คนเดียว ซึ่งผมที่เป็นคนลงทุนโค๊ดแบบสุดชีวิต แต่กลับไม่ได้อะไรกลับมาเลยนอกจากคำว่า "ครูขอโทษ ครูทำอะไรให้ไม่ได้แล้ว" ก็คือเหตุที่ผมไม่ได้ไปรับรางวัล เพราะว่าไม่ผ่านคุณสมบัติอะไรสักอย่าง ดังนั้นจะบอกกับรุ่นน้องที่จะมาเรียนอยู่ว่า

ถึงจะเก่งแค่ไหน แต่ถ้าเป็นคนที่ไม่ดีในสายตาโรงเรียน แม้จะหารางวัลมาแค่ไหนก็ตาม ก็จะเป็นคนที่ถูกลืมในสายตาโรงเรียนทุกอย่าง

ชีวิตหลังจบ

แม่ง...ว่างกว่าเดิมอีก แต่ก็ดีเพราะได้เอาเวลาพวกนี้ไปเรียน ReactJS, Laravel PHP Framework, Git Version Control, CI/CD ทำให้ชำนาญขึ้นเยอะ และนอกจะชำนาญด้านโปรแกรมเพิ่มขึ้นแล้วก็ได้ชำนาญด้านเกมขึ้นด้วย 5555555555

เบ็ดเตล็ดหลุดโลก

ส่วนนี้จะเป็นส่วนที่ Uncommon นิดนึง(มั้ง)

ก็คือ รร. มีจัดให้ดู Concert ของ Thailand Phillharmonic Orchestra ด้วยเกือบทุกสัปดาห์ ซึ่งแต่ละสัปดาห์ก็จะแตกต่างกันออกไป

ในทุกๆปี ก็จะมีละครเวทีภายใน รร. ด้วยซึ่งแต่ละปีก็แหวกแนว พลิกเรื่องได้โหด มัน ฮามาก อย่างภาพนี้ก็เป็นของปี 2559 ชื่อว่า กล the Musical

สรุป

นี่ก็จะเป็นการรวบรวมการใช้ชีวิต และช่วงชีวิตบัดซบ~~เกือบ~~ทั้งหมดที่เจอมา เยอะเอาเรื่อง ก็งงเหมือนกันว่ารอดมาได้ไง แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้มาคือได้รู้แล้วว่าที่มหาลัยเค้าสอนเรียนกันยังไง แถมได้ทักษะชีวิตการอยู่คนเดียว กับเพื่อนเป็นกลุ่มมาอีกด้วย คือโรงเรียนนี้ดูเห็นว่าบรีฟชีวิตคร่าวๆมันบัดซบนะ แต่มันให้อะไรมากกว่าโรงเรียนธรรมดามาก แนะนำให้เข้ามาได้ลองสัมผัสดู

EDITOR NOTE

เผื่อมีโอกาสว่า ผอ. เข้ามาอ่าน Blog นี้ จะบอกว่าป้ายรางวัล และโล่รางวัลรองชนะเลิศ NSC 19 ยังดองไว้อยู่ที่สาขาคอมนะครับ ยังไม่เคยรับเลย